IKZIEIKZIEIKZIE

Onder de titel IKZIEIKZIEIKZIE schreef beeldend kunstenaar en dichter Peggy Verzett korte teksten naar aanleiding van werken van Henk Chabot.

Ik ga alles zien

Peggy geeft rondleidingen en workshops voor het primair onderwijs in het Chabot Museum. Daarin neemt ze de kinderen op een unieke en eigen manier, speels en creatief mee in de wereld van kunst en cultuur binnen en buiten de muren van het museum. Speciaal voor leraren in het basisonderwijs worden de vele aansprekende voorbeelden die illustratief zijn voor haar aanpak en werkwijze dit jaar in een uitgave gebundeld onder te titel ‘Ik ga alles zien’. Een leidraad en inspiratiebron om met je klas met kunst aan de slag te gaan.

IKZIEIKZIEIKZIE een baby in een witte doek gewikkeld die wordt gedragen door een moeder in een winterjas. De moeder en de anderen kijken niet vrolijk. Moeten ze ver lopen of zijn ze bijna bij de warme auto bijv., de auto die staat te wachten. Die kan ze naar een warm huis rijden waar ze kunnen eten en slapen. Het moet een warme stof zijn waar het kind in ligt. Van stof gemaakt die de kou buitensluit en de scherpe woorden van de mensen. Woorden van mensen kunnen klinken als messen. Tegen zulke woorden sla je op de vlucht. Zulke woorden snijden ook door alle stoffen heen.

Peggy Verzett

IKZIEIKZIEIKZIE een boer. Hij zit op een steen of bankje. Zijn grote handen op zijn knieën hebben niets te doen. Het werk is klaar. De koeien naar de stal gebracht, melk overgegoten in bussen, het paard naar de stal gelopen, de ploeg in de schuur gelegd. Het land wacht. Donkerbruin ligt de rommelige aarde open. Morgen om vijf uur de klompen inschuiven en heen en weer over het land. Met zijn uitgeruste handen zaad uit de zak nemen en strooiend lopen, lopend strooien. Dan weer slapen. Misschien eerst nog even bidden. Alle zaadjes moeten wel hun groene puntjes boven de aarde laten uitkomen. Daar kan God voor zorgen.

Peggy Verzett

Beeld: Henk Chabot, Zittende boer, 1936/37

IKZIEIKZIEIKZIE verstoppertje spelen achter de gele stam die bijna in het midden staat. Links van mij staat nog iemand, ik zie zijn rug. Achter mij klinkt gesis van ‘kom, nu, vlug!’. De tikker zoekt bijna buiten het schilderij want hij loopt in de donkere hoeken van de boerderij naar ons te zoeken. Alsof we daar zouden zitten… de buut ligt gewoon vóór ons! We hoeven maar een sprintje te trekken op onze blote voeten door het gras en een paar appels en pruimen te ontwijken. Helemaal vooraan, bij de dikste boom rechts, zijn we vrij. Dat is maar vijftien meter. Dat halen we, YES!

Peggy Verzett

IKZIEIKZIEIKZIE vuurpijlen van licht. Ze schieten en zingen; ‘wij worden aangevonkt door de zon, van boven stralen we naar beneden, tikken de aarde aan en stijgen met pijlsnelle vaart weer naar boven. Wij willen licht verspreiden over alles heen, zo zijn we opgevoed; ‘ga stralen’, hoorden we, en gehoorzaamden en toen gingen we stralen en werden vuurpijlen van licht. De bomen gaan van ons stralen en het gras. Wanneer de bomen en het gras van ons stralen, stralen de uiers van de koeien en de melk ook. En dan is het fijn, als alles straalt.’

Peggy Verzett

IKZIEIKZIEIKZIE een hele grote golf. De golf komt dichtbij en staat op het punt om uit elkaar te vallen op het strand. Hij zal gaan glijden en zich spreiden. Ik wil bijna achteruit stappen want mijn voeten moeten niet nat worden. Als ik langer kijk hoor ik het geruis in de grijze lucht van de grijze wind. De wind en de lucht zijn het met elkaar eens; de golf moet nu op dit moment vallen en hij valt. Valt. Valt. Straks wil het water weer terug. Als de golf het strand heeft gekust. De verf is vast en stil en toch, zie ik beweging. Dat vind ik mooi.

Peggy Verzett

Beeld: Henk Chabot (1894-1949), Zee, 1946, olieverf op doek, particuliere collectie